Consumenten rapport: nieuwe stofzuiger

We hebben hem al een tijdje, maar bij deze komt het oordeel: ;-)

Jesse is om! zodra hij lucht krijgt dat er gestofzuigd gaat worden rent hij op de trapkast af en schreeuwt "ik ook stogzuigen!" en "Mijn beurt!" Het liefst is hij hele dagen in de weer.



De andere heren van het huishouden, Simeon en papa zijn minder onverdeeld positief. Het verhoogde aantal decibellen kan hun goedkeuring jammer genoeg niet wegdragen ;-)



En ik, ik heb gemenge gevoelens, het is jammer dat er grote uitdagingen gepaard gaan bij het gebruiken van mijn nieuwe speeltje (namelijk een enthousiaste dwerg ervan overtuigen dat het nu echt 'mijn beurt' is!;-)... aan de andere kant zie ik toekomstperspectieven...



Mmm... wat denken jullie?

Laat dat heerlijke avondje maar komen...

Na zo'n heerlijk dagje als vandaag!
Door de sneeuw en gladheid konden we helaas niet naar een feestje waar we graag naartoe wilden. Maar dat is ruimschoots goedgemaakt door een heerlijk dagje in en om het huis.


We hebben met de buurkinderen eindeloos in de sneeuw gespeeld en deze 'prachtige' sneeuwman gebouwd


En, heel belangrijk: geposeerd in de sneeuw ;-)!

Toen lekker binnen warme chocola gedronken en brownie gegeten (double chocolate! mmmmmm!).


En toen... gespeeld...


en, gespeeld...

Helaas kreeg ik het laatste filmpje van onze Ikea kast die werd omgebouwd tot klimrek (eigenlijk een dagelijkse gebeurtenis ;-) niet geladen.
en, gespeeld!!!!! Nu ligt het geheel op bed en nog even en ik mag ook lekker op 1 oor. Dat is toch genieten!

Korte uitspraak

Simeon heeft enorme luieruitslag (voor het eerst in zijn bijna 2,5 jaar). Dus doe ik Maizena op zijn billen. Het werkt als een trein dus Simeon vraagt er zelf steeds om. Aangezien hij erg bezig is met zijn taalontwikkeling vraagt hij: 'mama, pak jij de jouzena?'

Het gevaarlijke knopje

Simeon is een scherpe observeerder hij kijkt hele dagen goed om zich heen en vraagt steeds: 'wat doe je mama?', of: 'wat doet oma/papa/die meneer/mevrouw?' Hij weet inmiddels hoe dingen 'horen' en wijst mij hier regelmatig op: 'Mama, dat is het mes voor grote mensen daar moet je heeeeel voorzichtig mee snijden.' of: 'nee, dat moet je zo niet doen, dan gaat het stuk en dan wordt ik heeeeel voordietig'

Vorige week kwamen we van de afrit gereden. Er stond een auto met pech en die had zijn gevarenlichten aan. Ik reed eromheen en Simeon begon achter mij heel hard te praten. Mama mama, het varkensklokje/varkensknopje en het ging zo door...
Hij had zijn speen in zijn mond dus het duurde een tijdje voor ik hem verstond (alleen maar omdat hij gefrustreerd raakte en er maar heel duidelijk naar ging wijzen): 'mama het gevaarlijke knopje.' 'Je moet het gevaarlijke knopje indrukken!'

Tja dat heb ik maar gedaan ook al was er geen file...

Onder mijn boom, deel 2...

Tja die boom heeft heel wat meegemaakt. Hij heeft me beschutting gebracht in de regen, wind en kou van de afgelopen tijd. En nu biedt hij me schaduw en verkoeling in dit heerlijke weer. En hij heeft me de rust een kalmte geboden om de besluiten te maken die gemaakt moesten worden.

Het roer gaat weer om. Gastouderschap leek ideaal te combineren met moederschap zoals ik het zie: veel tijd doorbrengen met mijn kinderen, goed letten op wat ze nodig lijken te hebben en hier adequaat op inspelen. Maar dit kwam in het gedrang. Ik kwam met mijn onlenige lijf (een blauwe maandag traumatische ballet ervaring heeft mij dat geleerd ;-) in een spagaat tussen de noden zien en ook daadwerkelijk de tijd vinden om hierop in te spelen. Dus heb ik besloten het gastouderschap in te dammen. Ik richt mij op mijn kinderen en wat ik denk dat ze nodig hebben. Op het moment is dat voor mijn oudste vooral veel tijd en aandacht ;-).

Verder richt ik mij op mijn freelancewerk als ontwikkellingspsycholoog en mijn vrijwilligerswerk in onze kerk en, last but not least: het komende thuisonderwijs wat wij hebben besloten te gaan geven.

En dames en heren (waarschijnlijk vooral dames ;-) het voelt goed. Ik ben weer rustig en voel weer visie en enthousiasme. Af en toe even onder zo'n boom zitten zou ik iedereen aanraden!

Onder mijn boom...

Ik zit onder mijn boom...
Kennen jullie dat?
Een moment van bezinning, inspiratie een plek geven en al dat zweverige gedoe...

Ik doe dat nooit sereen hoor, dat onder mijn boom zitten. Ten eerste is mijn boom denkbeeldig, dus die raced overal met mij mee naartoe.

Ten tweede heb ik twee kinderen die graag heel dichtbij mij onder mijn boom zitten. De een praat erdoorheen en de ander gilt er ronduit doorheen (dat is trouwens echt niet normaal, het geluid dat onze jonste produceert!).

Ten derde ben ik ook niet het persoon dat rustig onder een boom gaat zitten om uit te vorsen wat ik wil. Ik ben meer het ene moment 'on top of the world', mega geinspireerd, vol plannen energie enz en het volgende moment zwaar ontmoedigd omdat mijn plannen weereens iets te onrealistisch zijn. Daarom heb ik nu besloten om onder mijn boom te gaan zitten en eens goed na te denken over realistische doelen voor de komende tijd. Maar eigenlijk ontwijk ik mijn boom op het moment. Keuzes maken lukt me nog even niet...
Dus schrijf ik een nutteloos logje terwijl mijn boom rustgevend boven mijn hoofd in de wind heen en weer wiegt.
Gelukkig is mijn boom geduldiger dan ik...

Pedagoochelen wordt pedagooglen, wordt... terug naar het gevoel...

Ik wilde al van jongs af aan moeder worden. En vanaf jongs af aan heb ik dan ook besloten een perfecte moeder te worden. Zoals ik dat met alles besluit.
Ik zou van tevoren de 'theorie' kennen, (ben dan ook ontwikkelingspsychologe geworden) en dan zou ik deze uitvoeren. Het is toch gewoon een kwestie van zoveel mogelijk belonen en consequent negeren. Ik zou niet in de vele 'valkuilen' trappen waar ik andere moeders over hoorde of die ik zelf kon observeren.
De woordspeling pedagoochelen (een boek van Daphne Dekkers, ik ken het verder niet) vond ik erg vermakelijk maar begrepen deed ik het niet... nu wel!
Niemand kan je van tevoren vertellen wat voor dosis moederliefde je meekrijgt bij de geboorte van je kinderen en hoe genuanceerd alles plotseling wordt.
De volgende quote van Justine Mol (schrijfster van een boek over opvoeden zonder belonen en straffen) beschrijft heel accuraat hoe ik me vaak voel: "Als ik terugkijk op de jaren dat ik hen opvoedde, zie ik mezelf als koorddanser, voortdurend op zoek naar een wankel evenwicht tussen ingrijpen en op zijn beloop laten, sturen of loslaten in vertrouwen, de wet voorschrijven of samen afspraken maken. Is er één beste manier? Ik denk van niet. Voor het opvoeden van kinderen bestaat geen standaard-aanpak."
Tja en daar sta ik dan zonder mijn standaardhandleiding! Radeloos dat ik soms niet weet wat ik moet doen. Verdrietig dat ik het soms helemaal 'verkeerd' aanpak. Mijn pedagoochelen wordt pedagooglen op zoek naar de quick-fix, het ultieme antwoord. Het is er niet.
Ik moet weer terug naar mijn moederinstinct, daar ligt vaak het beste antwoord. En daarna moet ik eens flink diep inademen, lekker slapen, mezelf aanpakken en vrolijk aan de dag van morgen beginnen. Het is namelijk weer een frisse start!

Still alive

Zoveel leuke logjes spoken door mijn hoofd.
Echtwaar, ik hoop dat je het gelooft.
Want tastbare bewijzen heb ik niet.
Geen beschrijvingen van verdriet.
Van hoogtepunten, of van vreugd.
Van genieten en van ondeugd.
Allemaal meegemaakt.
Maar nooit heeft het het web geraakt.
Dus bij deze een bericht...
Een teken van leven, in dit middelmatige (semi sinterklaas)... ge... DICHT!!!